Bu Suskunluğum Boşa Değil

Konu: Bu Suskunluğum Boşa Değil Cuma Mayıs 22, 2009 3:12 pm

Bu suskunluğum boşa değil Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Duygularımı
dışa vuramayınca yapabildiğim tek şey Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Duygularım
yüce Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Duygularım sonsuz Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Ancak hiçbir
kelime yok anlatacağım Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Uzun uzun
bakmak istiyorum sana Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Ve
bakışlarımdan anlamanı sana olan sevgimi Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Fakat
olmuyor Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Susuyorum çünkü konuşamıyorum Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Seni
seviyorum Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Ve bunu ne yazık ki söyLeyemiyorum Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Bekliyorum o da olmuyor Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Yetersiz
kalıyor zaman Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Yetmiyor

Belki
yanlış belki doğru Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Ama gerçek
olan bu Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Seni seviyorum Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Konu: Geri: Bu Suskunluğum Boşa Değil Cuma Mayıs 22, 2009 3:12 pm

Geldin,
Kayboldu ömrümde hüzne
dair ne varsa

Sildin,
Kurudu birikmiş yaşlarım soluğunla

Geçti,
Yaralarım, kabuklarım, incinmelerim

Gittin,
İçim;
Acıyor yine

Ben
aşka bağladım yaşanılası heveslerimi

Geldiği vakit sevgili, nefes almaya başlarım ben de Eklenir ilmek
ilmek tebessümler yüzüme Yüzümde
gamzelerim eskir Rafa
kaldırılır inceden göz yaşları Küfe
terkedilir keder dolu naralar Onun dudağına
değer şaraptan, ben sarhoş olurum avuçlarında Tutam tutam
sevinçler raksederler masamızda

Başım
döner, oysa dünya durur

Ne
günler biter, ne geceler eskir Adımlarımız
uzanır hafiften boğaza Anlatmaya
başlarım derdini yokluğunun, bir feryat olup, çıkacakken ağzımdan isyanlar

Susarım

"Yine
gitme" demekten korkarak, "yine gel" derim, yalvarırcasına Gözlerim,
gözlerinde erirken, deliliğim aklıma gelir Birer birer
uğrarlar şairler, üstadlar yamacımıza

"güldükçe
gün
devrilir gözlerinin akşamına
gecedir,
bir rüzgâr getirir ellerini
öperim kimseler
görmez"

İnceldiği yerde fırtınaların, bir sağnak başlar acizliğinde
adımların Kafamı kaldırıp, yüzünde ayrılığı okumaktan cayarım O beni yakmaz
da, ben ateşe atlarım Anlatmaya
çalışır her gidişin, bir bahara gebe olduğunu Bu
gitmelerinde bir sonu olduğunu

Nedense,
Nedensiz,
Ağlarım

Sırf bu yüzden, beni vedasız ayrılıklara terk eder
Hiç
bir zaman el sallamamı istemez gidişinin ardından
Dayanamam,
dayanamazsam dayanamaz

Geldiklerin yaşanmamışlıklarım,
Gitmelerin
yaşlanmışılığım

Gittin,
İçim;
Acıyor yine
Yine
"gitme" demiyorum, gel "yine"

Konu: Geri: Bu Suskunluğum Boşa Değil Cuma Mayıs 22, 2009 3:13 pm

Susmak;
Bu eylemsizlik eylemi en çok bana yakışıyordu
Hatırlarım

Gözlerimden kan!
Ruhumdan yaş akarken!

Sustum
Susma
gereğinden daha fazla
Ruhumla konuşuyorum
Kimseler duymuyor…

Sustum
Ruhumla hesaplaşıyorum şimdi
Yalnız
Kalabalıklar
içerisinde
Sustum
Hayat benimle sustu!

Sustum
Tuz basıp
ruhuma!
İçinde aşk taşıyan berduş gibi
Yaslandım suskunluğun eteğine

Kalabalıklara gülüyorum
Yalnız geziyorum cümle alemi
Bir neyzen
biliyor(du)!

Sustum
Senin gidişine bile
Hep söylemişimdir ;

“insan yakışanı yapmalı”
Ben hep sustum
Sen hep içime acını kustun

“seni terk ediyorum” dedin
sustum
“yalvarmayacak mısın?” dedin

acı bir tebessüm
sonra…
Sustum

Söylenecek çok söz vardı ya sana!
Sustum
Ne ben “kal” diyebildim

Nede sen!
Ne yüreğime baktı
Nede gözlerime
Suskunluğumu bile
bile
Dudaklarıma…!
Giderken

Tüm acılarıma rağmen ,
Sustum

Zaman akıverdi içime, akıntıları
sürükleyerek
Canım yanıyor ilk günden daha fazla
Ama ben hala!

Konu: Geri: Bu Suskunluğum Boşa Değil Cuma Mayıs 22, 2009 3:14 pm

Gidişinle LaL oldu kelimelerim Sustum
Parçalandım Güç gösterisi yapmaya çalıştım, en çok o zaman ele verdiğim
zayıflığımı

Sen benim eksik yanımsın eksilen
yanım şizofren yalnızlığım
gelme
artık düştüm senden
düşümüzden
seni kalbime sakladım

Konu: Geri: Bu Suskunluğum Boşa Değil Cuma Mayıs 22, 2009 3:14 pm

Bağrımda ağır ve soğuk bir suskunluk / Taşıdığım
sensin ey yâr / Söze sığdıramadığım / Ve hiç
susturamadığım / Ne oldu
kalbime? / Katılaştı, katılaştı / Taştan da
katılaştı / Ağlarsa, taşlar ağlar / Ben
ağlayamadım; sen ağla / Taş değil
misin ey yâr?


	Moderatöre Bildir Logged

Konu: Geri: Bu Suskunluğum Boşa Değil Cuma Mayıs 22, 2009 3:15 pm

Bir gün sustum,
değer miydi serzenişinin
adı konmaz
cevaplarıyla,
nereye saklanacağı şaibeli bir nefretin şerefine Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Günlerin
sevdaya boyanmış kırmızılarına,
mor krizantem anlamları yükledim Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Bildiğim
doğrular hala doğru mu bilmezken,
sen yokken üzerini çizdim tüm Seni
Seviyorum’ların Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Geçti mi
diye sorsalar,
geçmiyor ki zaman Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Bir gün sustum,
sanki avazı çıktığı kadar
çığlık atar gibi,
sanki sert sesli harfleri içime sokar gibi,
gibileri
fazla itiraflar gibi Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Ölümden
kederli, aşktan bedelli,
yaşlanmış köpek misali
itip kakılan bir acının
ortasında Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Bir halta yaradı mı diye sorsalar,
o bir halt etmiş,
hayatsa
umarsız Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Bir gün sustum,
yarim mesken tutmuşken tüm utançları,
ar
diye sarılmışken tüm günahları,
teninde iz bırakmışken bilmediğim
yasakları Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Sevdiği yerden kanattı ya,
unuttu mu diye sorsalar,
eller
yarasını saramadı ki,
kalpten müsaade çıkmadı ki,
kara saçlarından o mu
suçlu ki Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Al bu şiiri de sana sustum,
kalmasın diye
hiçbir ahın,
helal olsun gözyaşlarım
ve olmaz olsun gel diyen
haykırışların!
Şimdi garezim bana,
pişmanlıklar sana,
küsüşler tüm
dünyaya Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Susuşum kendimden,
gidişim kendinden,
bitişin
kendiliğinden Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

[/B]

Konu: Geri: Bu Suskunluğum Boşa Değil Cuma Mayıs 22, 2009 3:16 pm

Bu Suskunluğum Boşa Değil 208223019_2b1bbbf1fc

Sustum…Öylesine… Bir nefeste… Aheste… Varsın güller
açılmasın bundan sonra…Varsın olsun! Eksik olsun… Çoklar aza, anlar hiçliğe,
canlar eceledevrile dursun… Koygar şahinler uçurmam bundan gayrı, turna
kanadıylayaralanmış göklerimde… Kıyılmış ne varsa beyhudedir bundan
böyle…Sustum… Dertli kalem… Artık sen söyle!

Sustum… Bu vakte kadar,söz
kalesinin burçlarında niçin mahpustum? Viran olmanın noksan kıldığıbir tutam
acıyla, mürekkep renginde içimi kustum… Siyahın üstüne renktanımakla yapılan
hatayı, saçımda an be an artan aklardan öğrendim… Veöğrendim susmayı, akıtmaya
kıyamadığım sağanaklardan… Uyan ey zaman!Bedel iste öptüğüm
dudaklardan…

Sustum… Kelamın koridorlarındainfilak eden sedamı, yunmuş
yıkanmış kızıllıklara yar eyledim… Sustumve nihayet kar eyledim… İncecikten bir
sızıyla inlerken neyler, sonsözümü, sona ermeden evvel suskunluk alfabesiyle
söyledim… Evet!Belkide bir zamanlar meyustum… Ama korkmayın artık… Sustum…
Sustum…

Sustum… Cana, canana, zamana, mekana, zekana, korkana, yürek
burkana,gökten sarkana, yerle bir olan arkana… Tuş oluşunu gördüm,
sustum…Yaratık mesabesine indirgenmişlerin haliyle sustum! Tersine açan birçiçek
gibi, topladım yapraklarımı gün ışığından, goncamın içine pustum…Sustum…
Sustum…

Sustum… Olmayan saygının kaygısını çekerek…Bağrımdaki çorak
toprağa Mecnun’un efkarını ekerek… Bir ceylanıntoynaklarıyla ezildim, geçip
gitti sekerek… Ormanlar uğuldadı gözümdekison billuru da dökerek… Hıçkırmak
istedim olmadı, sendeledim olduğumyere çökerek… Harman vakti bir başak kesildim,
biçmekten imtina etmeyenkader adlı orağın önünde boyun bükerek…
Sustum…

Sustum… Konuşdeseler de… Söz gümüşünü biriktiririm artık yamalı
keselerde… Özüm herne kadar kavrulsa da, Leyla menşeli vesveselerde… Veya…
Kısıtlamışhülyalarım, açı ortayını yitirse de lüzumsuz hendeselerde… Söz
dedimya… Hani ağlamaklı baktığında kelam kesilen mevzu… İşte o artık
bundanböyle, sözü geçmez köselerde… Sustum… Hakikatte susmak dil çeliğiniörseler
de… Neyse… Sustum…

Sustum… Kızarak giyilmiş bir ceketmisali omzumdadır
sükut! Yüreğimin kulağına ağır gelir oldu bu küpe,her bir taş yakut… Bir köşeye
sıkışıp kalmış hatıralara yaslanmak değilyahut… Yada çarparmış putperestini,
putperestin çamurda yaptığı put! Nefark eder… Atlas döşeklere uzanmak yada
herhangi bir çaput! Uykunungörünmez kolları, meğer her saniye soluduğum tabut…
Sustum… Sustum…

Sustum… Gemiler kalkıyordu limandan… Fora yelkenlerin
kirlettiğisimandan, bir hüzün aksetti sonra… Küçük bir çocuk çehresiyle
kanadıufkun derinlikleri… İçimdeki ateşler terk ederken o ıtri
serinlikleri…Yaseminler de bivefa, kokmayınca bu bahar! Hanımeli
saltanatınıdevirince Akdeniz’in rutubet kokan nefesi… Ansızın yıkılınca
zincirlerehükmeden aslanların kafesi… Sustum…

Sustum… Sebepsiz yere…
Ruhum yara bere… Eyvahları yollamadan mutebere… Biliyor musun ah aziz dostum…
Ben sustum!

Konu: Geri: Bu Suskunluğum Boşa Değil Cuma Mayıs 22, 2009 3:16 pm

Sustum
Avcuna
okyanusları koyacaktım, tut diye
Yakacaktım
;acının tarihini acıyı unut diye,

Sana okyanuslardan bahsedecektim,
yüreğinin rengini anlamlandırmak için Gökyüzünden
bahsedecektim düşlerimiz mavi olsun diyeBuluttan
bahsedecektim beyaz gülüşlerin olsun diye Ve umudun
rengi beyaza çalan mavi olsun diye

Sustum

Gülün kırmızısından bahsedecektim, bütün
renkleri içinde barındıran,bütün şiirleri yutan, aşka dair ne varsa kokusunda
uyutan gülden Güle gül demenin, gülün ömrünü ne azaltacağını neden kısaltacağını
anlatacaktım Gülün kendisinin zaten bir ömre bedel olduğunu anlatacaktım Kızılırmak
türküleriyle ıslanmış, al mendillerle dalgalanmış , insanımın ömrü gibi kahırla
damgalanmış kırmızıdanAlın teriyle
ıslak, sevdayla mahcup, umutla dimdik bir kırmızı ;Kankırmızısından
bahsetmeyecektim, hiçbir hayal kırıklarından kan sızmasındiye

Sustum

Yüreğimin yırtıklarına dua kırıntılarını
nasıl yamadığımı anlatacaktım Dudaklarımın
çatlaklarından sızan tebessümün aslında kötü bir taklit olduğunu anlatacaktım ki
her biri aslından kaçırılmıştı Ama çöl rengi
dudaklarımın tebessümün aslını hiçbir zaman tatmadığını anlatacaktım

Sustum

Hicranımın hicretinin sana gitmek
olduğunu anlatacaktım Sen bir serap
gibi, kaybolurken önüme çıkan herkesi sana benzettiğimi, her ulaşmamın bir
kaybetmek oluşunu anlatacaktımBulmalarımın
kaybetmelerimin yarısının, yüz fazlasına eşit olduğunu,yüz yıl yaşasam da bu
problemi çözdüğümde hep eksiye düşen bir sonuçaldığımı ve geriye elimde hep
sıfır kaldığını anlatacaktım Bu sıfırlardan
kendime bir sır edindiğimi, bu sırrın matematiğe sığmadığını anlatacaktım;

Sustum

Alnımı yere koyunca,
göklerin nasıl yere değdiğini anlatacaktım Mavinin
yüreğinle, göğün arasında sıkışmış halini alnım yerdeyken gördüğümü
anlatacaktım Alnımdaki izlerin, senin yüreğindeki denizlerin öz kardeşi olduğunu ve
takvimlerden bende hatıra kaldığını anlatacaktım İki tarih
kokan farklı varlığın nasıl olup ta bende bir olduğunu anlatacaktım

Sustum
Avucuna okyanusları koyacaktım, tut diye

Yakacaktım; acının tarihini, acıyı unut diye,

Ben susacaktım, çünkü içimden geçiripte anlatamadığım onca
şeyi anlatacak kelimeyi bulamamıştım Susacaktım en güzel harflerle susacaktım, sen o harflerden örülmüş cümleleri alıp
önce dokuyacak sonrada benden geldiğini bilerek okuyacaktın

Sustum çünkü sen güle kan rengi derdin, bense aşk
rengi demiştim,Ben susunca kanadı gül, aşk yazdı
damla damla

Konu: Geri: Bu Suskunluğum Boşa Değil Cuma Mayıs 22, 2009 3:18 pm

Sustum… Bu vakte kadar,

söz kalesinin burçlarında niçin mahpustum?
Viran olmanın noksan kıldığı
bir tutam acıyla,
mürekkep renginde içimi kustum…

Siyahın üstüne
renk tanımakla yapılan hatayı,
saçımda an be an artan aklardan öğrendim…

Ve öğrendim susmayı,
akıtmaya
kıyamadığım sağanaklardan…
Uyan ey zaman! Bedel iste bitirdiğim yarınlardan…

Sustum… Kelamın koridorlarında infilak
eden sedamı,
yunmuş yıkanmış kızıllıklara yar eyledim…
Sustum ve nihayet kar eyledim…
İncecikten bir
sızıyla inlerken neyler,
son sözümü,
sona ermeden evvel suskunluk
alfabesiyle söyledim…
Evet! Belkide bir zamanlar meyustum…
Ama korkmayın
artık… Sustum… Sustum…

Sustum…
Cana, canana, zamana, mekana, zekana,
korkana, yürek burkana, gökten
sarkana, yerle bir olan arkana…
Tuş oluşunu gördüm, sustum…
Yaratık
mesabesine indirgenmişlerin haliyle sustum!

Tersine açan bir çiçek gibi,
topladım yapraklarımı gün ışığından,

goncamın içine pustum… Sustum… Sustum…

Sustum… Olmayan saygının kaygısını çekerek…

Bağrımdaki çorak toprağa Mecnun’un efkarını ekerek…
Bir ceylanın
toynaklarıyla ezildim, geçip gitti sekerek…
Ormanlar uğuldadı gözümdeki son
billuru da dökerek…
Hıçkırmak istedim olmadı, sendeledim olduğum yere
çökerek…
Harman vakti bir başak kesildim,
biçmekten imtina etmeyen kader
adlı orağın önünde boyun bükerek… Sustum…

Sustum… Konuş deseler de…
Söz
gümüşünü biriktiririm artık yamalı keselerde…
Özüm her ne kadar kavrulsa da,

Leyla menşeli vesveselerde… Veya…
Kısıtlamış hülyalarım,
açı
ortayını yitirse de lüzumsuz hendeselerde…
Söz dedim ya…
Hani ağlamaklı
baktığında kelam kesilen mevzu…
İşte o artık bundan böyle, sözü geçmez
köselerde…
Sustum… Hakikatte susmak dil çeliğini örseler de…
Neyse…
Sustum…

Sustum… Gemiler kalkıyordu limandan…
Fora
yelkenlerin kirlettiği simandan,
bir hüzün aksetti sonra…
Küçük bir
çocuk çehresiyle kanadı ufkun derinlikleri…
İçimdeki ateşler terk ederken o
ıtri serinlikleri…
Yaseminler de bivefa, kokmayınca bu bahar!
Hanımeli
saltanatını devirince Akdeniz’in rutubet kokan nefesi…
Ansızın yıkılınca
zincirlere hükmeden aslanların kafesi… Sustum…

Sustum…
Sebepsiz yere…
Ruhum yara bere… Eyvahları yollamadan mutebere…
Biliyor
musun ah aziz dostum…
Ben sustum

Konu: Geri: Bu Suskunluğum Boşa Değil Cuma Mayıs 22, 2009 3:19 pm

:cry

:

Bu Suskunluğum Boşa Değil 2002432980330988582_rs

Sustum

siz sebebini
bilmeseniz de olur Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

konuştuğum
zamanlarda da tanırdım ben sizi Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

"Bir ben vardı içimde çok sevdiğim
Kaçtım kendimden
çok uzaklara
Baka kaldım ardından umarsızım!
Yakmış
başımı düşmüş uzaklara"

oysa söyleyeceğim ne çok şey vardı hayata dair Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

daha çok
gülecektim,daha çok sevinecektim ve mutluluk olacaktı gözyaşı sebebim ama sustum Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

sebebini
sormayın,siz çok iyi bilirsiniz Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

Sustum

kanayan
yaralarıma tuz bastım yani Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

sızladı
tenim Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

o kadar çok yandı ki canım Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

ama siz
bilmezsiniz Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

sizin kanayan yaralarınınz olmadı hiç,kanattıklarınız oldu hep Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

tuz
bastıklarınız değil,bastırdıklarınız Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

bu yüzden
yanmadı canınız sizin Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

can yakmaktan
fırsat kalmadı Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

"Başka bir denizde yüzüyorum artık
Derinlere
dalmaktan korkuyorum!
Herşeyi olduğu gibi kabullendim
Neden incittiniz
diye sormuyorum"

evet Sustum Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

acılarımı
anlatmamak için Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

!!bilmeyin ne
denli ağır yaralarım,kaybettiğim kan ne denli çok görmeyin Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

!
Sustum konuşmuyorum Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

zehirdir
kelimelerim duymayın!!öyle kolay değildir beni dinlemek Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

can yakarım
konuşursam,kanatırım,kapatılamaz yaralar açarım Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

ısrar
etmeyin Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

ben yine sizin için Sustum Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

anlayamazsınız Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

nefret değil suskunluğum Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

kin asla
değil Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

ben o kadar basit duygular beslemedim hiç Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

!Sustum

size Sustum,kendi içime kan kustum Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

yoruldum

gidiyorum

"Taş duvarlar ördünüz
Beni kime döndürdünüz!
İçimde yanardınız
Nihayet söndürdünüz"

Konu: Geri: Bu Suskunluğum Boşa Değil Cuma Mayıs 22, 2009 3:20 pm

Yoktun!
sustum
ve susmak kırgınlıksa
sustum işte
bir dağbaşı ıssızlığında

Sustum
kilitlerimi kapadım sustum
yaralarımı
sardım sustum
demedim kimselere
bir çığlık kanıyor
en derininde
yüreğimin!

Yolcuyum
uzak
çok uzaklardan geldim
yorgunum

ellerim boş, boynum bükük
gözyaşı dolu heybemde
kalbimi alıp
getirdim sana
ayrılıklarla delik deşik kalbimi
başka bir şeyimde yoktu
getirecek

Dalımda güz türküleri
koynumda ateş
seni aradım bir
kentin sokaklarında
yapayalnız
ve
yorgun
yoktun

Çocuklara sordum ağladılar
ırmaklara sordum çağladılar

Çiçeklere sordum boyun büktüler
ağaçlara sordum yaprak döktüler

sığındığım kuşlar da uçtu gitti
bir başıma kaldım ortalarda

Senki yetim bir bahçede
bir tomurcuktun hayatın kollarında

çiçeklerin nazlısı, küskünüydün gönlümün
bütün gün seni aradım

yorgun
ve
yalnız
acılı bir yel gibi
dolaştım durdum
sokakları
yoktun

Pınarlara sordum akıp gittiler
yıldızlara
sordum bir bir söndüler
sigaramı efkâr ettim savurdum gökyüzüne
sonbahar
sardı boynumu yaprak yaprak
sonra yavaş yavaş bedenime girdi acı
senden
ne bir ses vardı, ne de bir nefes

Gülüşünü, gözlerini, sesini takıp
koluna
vedalar bıraktığım durakta şiirler okudum
aklımı yitirdiğimi
sanıp,
acıyan gözlerle bakıyordu herkes

Sonra gözlerimi,

ağlamaktan yorgun gözlerimi
ulaşamayacağım uzaklara yolcu ettim
kara
trenlere mendil sallayarak Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

duygularımı bir vagona kilitleyip
bin ah sürüp dudaklarıma
sustum!
ne kadar susulacaksa o kadar sustum
Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

İstedimki,

kalbinin durduğu yer
kalbimin durduğu yer olsun Bu Suskunluğum Boşa Değil Nokta

[/B]

Konu: Geri: Bu Suskunluğum Boşa Değil Cuma Mayıs 22, 2009 3:22 pm

Bu Suskunluğum Boşa Değil Silentsorrow_sengeldin

Sustum ve gülümsedim
bir
çığlık kanıyor demedim,
en derininde yüreğimin

Gülümsedim

gülümsedim ve sustum

içimdeki volkanları boğarak

Sustum ve gülümsedim

susturarak içimdeki sabır taşını
hüznü yüzümde,

acıyı gözlerimde toplayarak

Demedim kimselere
bir çığlık kanıyor,

en derininde yüreğimin

bilirim acının dili olmaz

Sustum!
sadece sustum ve gülümsedim!

bastırarak içimdeki depremleri

hançeri sadece kendime sapladım

sapladım ve sustum!

Görmedi kimse,
kimselere göstermedim

içime akıttığım gözyaşlarımı

öldürdüm,
ıslatmadan kirpiklerimi

Ama ağlamadığım hiç bir çiçek
konuşmadığım hiç
bir yıldız kalmadı
bu şehrin parklarında

İnadına,
açmadım yüreğimi kimselere

kimselere ağlamadım, inadına
hançeri sadece kendime
sapladım

sapladım ve sustum!

sustum ve gülümsedim!

Sadece sustum ve gülümsedim!

boğarak içimdeki dalgaları

kıyısız denizler gibi

Sadece sustum… sustum ve
gülümsedim!
gülümsedim ve sustum
içimdeki çocuğa!

açan çiçeğe, uçan kuşa, gökteki
aya!
yüreğim kan ağlarken de
gülümsedim
gülümsedim acılara,
ihanetlere…
gülümsedim baharlara!

yağmurlara,bulutlara

rüzgarlara, sulara

gülümsedim!

gülümsedi!

gülümse

gülüm

gülü

gü..

Konu: Geri: Bu Suskunluğum Boşa Değil Cuma Mayıs 22, 2009 3:23 pm

Süresiz saçmalamalara eğildim,
sustum…
İşte ne olduysa o anda oldu
-

Sustum

İşte ne olduysa o anda oldu, herkes de benimle sustu Işıklar,
gürültülü bütün evler, sokağımdaki o hazin çığlıklar bile Kendini
renklere gizlemiş bütün insanlar rüyalarıma düştü sanki Karanlık ve
bomboştu içim, sadece susmuştum Geceleri
sabahı bekleyen yanımı hep unuturdum Gece hep aynı
istasyondu, terk edilişlerimin sokağında Ben de hep
aynı treni kaçırırdım, bu garip yolculuklarımda Deli gibi
kitap okurdum, deli gibi, bilinçsizce, bomboş Hep bir
şeylerden kaçmaya çalışırmışım gibi, peşimdeki gölgelerle yeniden tanışırmışım
gibi Sözcüklerden korkardım, o alıp ta geri getirmeyen cümlelerden
Anlamlarını düşünmekten korkardım, yüklerini kaldıramayıp düşmekten Sancılarımı
paragraflara dökmekten En çok ta
kendimden korkardım, geçmişimden Kimseye
anlatamadığım çocukluğumdan… Anlatamazdım bütün çıplaklığıyla, sona benzerdi
çocukluğum Bende kalması, beni acıtması gerekirdi aynaya her baktığımda Oysa
aynada çözülmüyor yüzüm Karanlığın
ardından görünmüyor yüzüm…

Sustum

İşte ne olduysa o anda oldu, kendime bastım Bir kez daha
ezdim ayakta kalma savaşlarında kazandığım zaferleri, gençliğimi Bir kez daha
ağladım ardımda bıraktıklarıma, sevgilerime Hiçbir şey
olmamış gibi maviye boyadım yüzümü, yağmurdan oldum Aslında hiç
dayanamazdım susuz kalmaya Gençtim,
ayaklarım hızlı hareket ediyordu Kendini
boşluklara sürüklüyordu, durduramadım

Sustum…
İşte ne olduysa o anda oldu, sabaha karşı
kendimi kovalarken uyandım kâbuslarımdan Şehirden
ürkerdim, o garip masumiyetinden Kendimi
yenince insanları kovalardım, sokak köpekleriniSonrada gün
bitmeden atılan bütün çöpleri, hani o rüzgârın kaçırdığıçöpleri… Rüzgârı
kovalardım, belki de hayat dedikleri o gerçeği Sokak
lambalarının yanından geçen hep o aynı gölgeyi Kendimi
kovalardım, ya da gerçeği yalnızca gerçeği Oysa geçmişten
gelen koşuşturmalara benzetirdim ben her şeyi Karanlık bir
sokakta ayrı yönlere koşardık Kavuşma
arzusuyla daha hızlı koşardım, ben senin peşinden uzaklaşırdım sen de benim Sonra
birden bire kendi peşimde dolaştığımı anlardım Dönüp sana
yetişmeyi düşünürdüm saatlerce ve uzaklığımızı fark ederdim, dönemezdim
geriye Yarım kalırdım

Sustum…
İşte ne olduysa o anda oldu, sabaha karşı
kendimi kovalarken uyandım kâbuslarımdan Garip
tekrarlara dönüştü ömrüm… Gün biterdi kendimi yakalayamazdım, yorgun
düşerdim Hızlı kaçıyordum sanki kendimden, beni anımsatan her şeyden Şehrin o garip
masumiyet maskesinin ardındaki kirliliktenİnsanların
koşulsuzca kabullendikleri her şeyden delicesine kaçıyordum,ama koştukça kendime
düşüyordum… Korkularımın saklambacında aradımsesimi Çocuk kalmayı
istediğimden bile emin değildim Koştukça
kendime düştüğümden, düşündükçe sana düşmekten delirdim…

Öyle bir çocuk
yanım vardı ki; kuşların nasıl uçtuğunu bir türlü anlamasam da, hep uçmayı hayal
ederdim Kendim gibi değil, onlar gibi uçmak isterdim Öyle bir çocuk
yanım vardı ki; seni oyuncaklarımdan bile çok severdim Sözler
biriktirirdim, sesler biriktirirdim sonra büyüdüm birden bire, işte ben gazoz
kapaklarını o zaman terk ettim Bütün renkli
misketlerimi o çocuk yanıma yuvarladım artık dönemem geriye, çocukluğumun dönme
dolaplarında kayboldum

Sustum…
İşte ne olduysa o anda oldu, çok yarım
kaldım Eve yorgun döndüm, heyecanla kendimi öldürdüm Yüzümü
gizledim, bir tek yüzümü Aynaları
kırdım garip bir telaşla Taşındım
şehrinden, taşındım hayatından Aynalarda
yüzümü öldürdüm

Karanlığını susturmaya çalıştığım her gece başkalarını aradım, başkalarıyla
doldurmaya çalıştım seni Acımadan
öldürüp içime gömdüğüm her bir umut için, yıllar sonra mumlar yakıp sabahın ilk
ışıklarına dek başında bekledimDefalarca özür
diledim, hatalarıma bastım affetmedim kendimi… Hersabah; işte bu sabah ayrılığı
yendim diye kendime yalan söyledim Yine yalandan
gemilerle, yalan adalarımı aradım durdum Kendimi terk
etmelerim yani ayrılıklarım, seni başkalarıyla doldurmak kadar saçmaydı Süresiz
saçmalamalara eğildim, sustum… İşte ne olduysa o anda oldu

Konu: Geri: Bu Suskunluğum Boşa Değil Cuma Mayıs 22, 2009 3:23 pm

Karanlık bir gün bugün ama gözlerim parlıyor
Kendimi
attım denize bugün bir iki damla yaş damlıyor
Aydınlansın diye bekledim onca
saat balkonumda
Bir iki sigara bile içmedim baktım ellerin sanki avucumda

O duymasada rahdan boşver haykır gökyüzüne onun adını
Uçup gitsin sonra
martılar haber götürdü duyun
Beraber gidilen yerler mabet gittim ama
bulamadım
Gecenin bir vakti ne aradımki ben ne yaptım anlamadım
Kırdım
belki kalbini evet bu adam senle yalnızdı
Ecele faydası olmayan korku
kaybetmek olarak adlandı
Tünelimi buldum attım kendimi içeri her yer
karanlık
Karanlıklar daha rahattır erkek adam için ağlamalık
Sende
yoksun egsoz kokusu soğuk bir hava var bu kentte
Sessiz sakin bitti karanlık
yıldızlar kaymadı bu gece
Damarlarımı çatlatacak bir özlem gezsin bu bedende

Korkmadan sevebilsek biz gözlerimiz buluşur gökyüzünde

Sustum
(sustum) Sözcüklerr yok artık (yok artık)
Gökyüzüne dal (Dal) Bir gün beni
özlersen

Lütfen olmadı özürlerle de yapamadım yıldızlar tek çare

Kalsan olmaz mı gözün gözümden ayrılmazdı son çare
Sırılsıklam oldu
bedenim gözyaşlarınla suladın
Sen bir mis kokan çiçeksen ben de arı olmaya
razıyım
Parkları çok soğuk bu kentin sahilleri
Hep nedense sen kokuyor

Beni bitiremeyecek hiç kimse bunu yaren niye bilmiyor
Sandıklarda
kundaklarda saklicam seni kimse görmesin
Yazacak yüzüm olmasa da sana bu
şarkı lütfen hiç bitmesin
Koşmak geldi içimden birden belkide kendimden
kaçmak bu
Sorunlarımı atmak bir kenara öylece durmadan kaçmak bu
Belki
de senin yanına gelmek uyumak tüm gece dizlerde
Ben bir yaşlı çocuğum
büyüdüm gittim senin ellerinde

Sende yoksun egsoz kokusu soğuk bir hava
var bu kentte
Sessiz sakin bitti karanlık yıldızlar kaymadı bu gece

Damarlarımı çatlatacak bir özlem gezsin bu bedende
Korkmadan sevebilsek
biz gözlerimiz buluşur gökyüzünde

Sustum (sustum) Sözcüklerr yok artık
(yok artık)
Gökyüzüne dal (Dal) Bir gün beni özlersen

Konu: Geri: Bu Suskunluğum Boşa Değil Cuma Mayıs 22, 2009 3:24 pm

Sustum!

yüzünle
konuşuyorum şimdi!
bir beyaz hayal seriliyor çimenlerime;
papatyalara
benziyor(dönüyor sonra sarışın bir kuş sürüsüne)
gözlerinde
dokunuyorum güzelliğine
seni
özlüyorum anlamıyorsun
tutup öldürüyorum birini (sevgim kanıyor)
gömüyorum
sineme

sustum!

ellerini
tutuyorum şimdi!
başak dolu bir ova nazlanıyor gözümde
göçüyor
harman yerlerine(rüzgara
direnen yaba gibi)
bir inip bir çıkıyorsun gene de,
sen
duymuyorsun
samanların arınıyor tenimde
tanelerinde acıkıyorum
parmaklarını yiyorum kimse görmüyor
benimdir onlar, vermem
geriye

sustum!

saçlarını
kokluyorum şimdi
tel tel güller doluyor bahçelerime
kar
mevsimini düşünmüyorum hiç!(leylekler ağaç
tepelerinde)
kim demiş!
doruklar beyaz değil!beyaz değil
işte
sen görmüyorsun
yazdan kalma güneşle eğiliyorum
kırmızıların
solmasın diye

sustum!

uzaklığını
ölçüyorum şimdi
mesafeler
artıyor içimde
yollar
büklüm büklümyollar dikine(noktam
derinleşiyor gitgide)
sen bilmiyorsun
kilometre taşlarını kaç kez saydım
dersin
bir tanesi bile yoktu
kapının önünde

bir
kürek kor ateş bulup
üfledim yüreğime