Aç gözlerini, saklambaç bitmiştir artık.

ßakabileceğin en uzak yeri görmeyeyim diye gözlerimi hep uzak tuttum
gözlerinden...
insan çok sevdiğinin gözlerine bakamazmış uzun
uzadıya.
deniyorum; insanlığımdan sığınarak...

şimdilerde birbirini
bile tutmayan ellerimden birini sana doğru uzatıyorum.
yalnızlıkla özdeş bir
ağaç altındaki boş bankta oturuyoruz.
yüzünü bana çevirmiyorsun (her zamanki
gibi). mevsimler geçiyor.
ağaç, yapraklarını bir kez daha açıyor. hiçbir şey
söylemeden kalkıp gidiyorsun.
gittiğini görmeyeyim için ellerimi ağaca
sarmalıyorum.
elimde kuru bir çınar yaprağı var.
belki de biriktirdiğim
takvim yapraklarından bir tanesine benziyor diye elimde tutuyorum.
gün
mevsime inat sapsarı. gelip yanıma oturuyorsun bir kez daha.
“üşüyorum”
diyorsun. ellerimi veriyorum; gidiyorsun.
gittiğini görmeyeyim için ellerimle
gözlerimi kapatıyorum.
uzaktan bir şarkı ile naz’lanıyoruz: “akşam olunca,
beni hatırla...”
akşam oluyor. senden düşeli çok olmuş ki yaralarım
kabuklanmış.
“gidelim buralardan” diyorsun. “buralar gitsin”
diyorum.
avuçlarını öpüyorum. yine -de- gidiyorsun.
gittiğini görmeyeyim
için gözlerimi geceye boyuyorum.
ellerini tutuyorum git-me diye. alnıma
cemren düşüyor.
soğuk bir yılan gibi ellerimden akıyorsun.
“gitme”...
gittiğini görmeyeyim için ellerimi bir otobüsün penceresinden
sarkıtıyorum.
ve bu kalbin kaç defa daha deprem yaşayacağını duy diye başını
göğsüme yaslamanı istiyorum.
bilmediğin bir şeyi kulaklarına fısıldıyorum:
“sen, benden bin defa gittin; binlerce kez seni bekledim. bin kere aşık
olmaktansa bir kere seni sevdim.
ama biliyorum. iki ağaç birbirinin
gölgesinde büyümezmiş.
olsun...
köklerinin birbirine karıştığını kim inkâr
edebilir ki?
gözlerimi görmeyeyim diye aynalardan, rüyadan korktuğum için
uykudan, (varsa) akıl- (yoksa) ruh sağlığım için senden kaçtığımı artık neden
saklayayım ki?
aç gözlerini, saklambaç bitmiştir artık...”