Farkediyorum ki, susmak en büyük yalnızlık

Bütün kelimelerim, tüm söyleneceklerim ve söylenmemişlerim suskunluğa bürünüyor
karşında. İstesem de konuşamıyorum seninle. Susmaktan başka da bir şey de
gelmiyor elimden. Susup gülümsemekten başka.. İçimde çığlığa dönüşmüşken
söylenememişlerim, susturmak öylesine zor ki.. Bu sessizliğimde de anlarmısın
beni yine?

Bugün yine geldim sana.. Yine konuşamadım. Oysa boğazımda
düğümlenen ertelenmiş bütün sözcüklerim "keşke" lere sebep olacaklar, biliyorum.
Günlerdir böyle oluyor zaten.. Tam dökülmek üzere iken kelimeler dilimden,
susuyorum. Ardıma bakmadan hızlı adımlarla uzaklaşıp gidiyorum.. Ya da
uzaklaştığımı zannediyorum. Belki ardımda bıraktığım sen, en yakınım, en iyi
bilenim, anlayanımsın.

Ne vakit seninle ilgili, bu çaresiz gidişinle
ilgili bir şeyler düşse aklıma, kovalıyorum beynimin içinden. Hiç bir sesi
dinlemiyorum. Ya da ürkekçe bir yerlere saklanıp, gizleniyorum. Gelip beni
gizlendiğim yerlerden bulacağını bile bile..

Sen ardımda kalıyorsun ben
yürüyorum. Hep geride kalanlar yalnızlığa mahkum olmuyor. Ben kendi
yalnızlığıma, kendi yokluğuma, hiçliğime yürüyorum.

Artık kulaklarım
sesleri duymaktan daha da yoksun, artık hangi kelimeye atsam elimi, hepsi
birbirinden kırık, birbirinden yarım. Gözlerimse denizi, gökyüzünü eskisi kadar
mavi görmüyor. Hani ne yapsan çıkmazdı denizin lekesi?

Hiç bir şey eskisi
gibi değil. Her yeni gün birşeyler daha eksiliyor. Sen de gideceksin, sen de
eksileceksin.. Ne bir dost doldurabilecek dünyamdaki yokluğunu, ne de bir
sevda.. Issız kaldığımda kimselere sığınamayacağım. Korkularımdan daha bir
korkar oldum. Sen de gidince ya unutursam gülmeyi? En büyük korkum da bu
ya..

Sen gideceksin, ben yine susacağım. İçimdeki ses çığlık atarken ben
yine bastıracağım. Son sözcüklerimi sen yine duymayacaksın. Sonra pişman
olacağım "keşke" diyeceğim, "keşke söyleseydim"... "Belki anlayabilirdi beni,
belki tanımlayamadıklarımı tanımlayabilirdi"..

Bütün sırlarımı,
yaşanmışlıklarımı, yarım kalmışlıklarımı hiç düşünmeden paylaştım seninle. En
umutsuz anlarımda bile sığındığım oldun. Küçük şımarık bir kız çocuğu gibi
ufacık bir yara alsam sana şikayet ettim. Söylesene şimdi seni kime şikayet
edeceğim?

Hiç sevmedim suskunlukları, biliyorsun..
Ama susmak
zamanıdır şimdi.
Bazı şeyler var ki, dillenmiyor, söylenmiyor..
Söylenemiyor.
Sana gülümserken bile bir bulut çöküyor yüzüme
adeta...
Farkediyorum ki, susmak en büyük yalnızlık..