BEN her SENSIzlıkte

Gittin ya sen hani, ardına bile bakmadan...
Beni böyle çaresiz ve bir başıma
bırakarak...
Gittin ya sen hani, haykırışlarıma aldırmadan...
Gözyaşlarımı
peşin sıra hükümsüzce akıttırarak...

Bu deli gönüle ben ne laf
anlatabiliyorum, ne de söz geçirebiliyorum artık sen gittiğinden
beri....

Biliyorum böyle sürmeye devam ettikçe ben kahrolup,
üzüleceğim.... Farkında değil miyim sanıyorsun ne kadar aciz durumda olduğumun,
merak etme aynalara küs değilim sadece kırgınım o yüzden her zaman olmasa da ara
sıra bakıyorum kendime.... Bakmamın sebebi ise sen gittiğin günden bu yana bende
değişenleri izlemek.... Bazen kendimi tanıyamıyorum bile, bu ben miyim diyorum
ara ara aynadan yansıyan suretime bakarak... Gözlerim balon gibi şişmiş, ferri
sönmüş ve gözalatlarım esrar kullanır gibi morarmış, yüzüm solmuş ve kendini
salmış, ellerim ellerini ararcasına buz kesmiş, dudaklarım çatlamış, saçlarım
dağılmış, bedenim yorgun düştüğünden omuzlarım aşşağıya doğru çökmüş, ya ruhum
ona ne demeli yüreğimin her gün kanayıp, ağlamasına dayanamamış olacak ki
benliğimi almış gitmiş...Hıh, ruhum şimdi Allah bilir yine senin peşinden
gitmiştir ya da seni aramaktadır herkesten köşe bucak saklandığımız köşelerde...
O ilk gittiğin gün hani hatırlarsın sokak ortasındaydık, gecenin üstüydü ve sana
ihtiyacımın olduğu en önemli zamandı... Kırık, yıkık ve sönük hayallerini
çıkarmıştın gün yüzüne ve anlatmaya başladın tüm gerçekliliğyle... Seni
dinliyordum ve anlattıklarına anlam veremiyordum, bizimle ne alakası vardı ve
konumuzun ne kadarını kapsıyordu çözemiyordum... Uzun ve soluklu bir konuşmadan
sonra sustun ve gözlerimin içine baktın, anlamamışlığımın şaşkınlığını görünce
yüz ifadem de gülümsedin ve "anlamadın değil mi, küçük meleğim" dedin... Başımı
sallayarak anlamadığımı ifade etmiştim ve sende anlamıştın nihayetinde.... Bunun
üzerine derin bir ah çekerek ellerimi tuttun ve gözleriin içine bakarak; " biz
seninle olamayız küçük meleğim, ilk zamanlar çok farklıydık ve heyecanlıydık,
herşeyden önemlisi seviyor ve değer veriyorduk... Zaman öyle bir duruma getirdi
ki bizi artık birbirimizi tamamlayamaz olduk... Seninle sonımu göremiyorum,
birbirimize daha fazla alışıp, bağlanmadan burda sonlandırmamız lazım...Sakın,
ağlama sana ne kadar değer verdiğimi biliyorsun ama dedim ya kendimi biliyorum
ben ileriyi göremiyorum ve ilersi olmayacağını düşünüyorum, bu yüzden seni
kandırıp, kırmamak adına bu işi burda sonlandırıyorum...Anlayacağın küçük
meleğim biz bu sevda masalında ayrılanlar olduk..." dediğinde yere çömeldim,
sanki bütün evler üzerime çökmüştü ve ben bir kelime dahi edemiyordum... Gerçi
nasıl edecektim ki yutkunmakta bile zorlanıyrdum, sadece gözyaşlarımla birşeyler
anlatabiliyordum... Ellerini çekmeye çalıştın ellerimden ama ben bırakamadım,
"gitme" dedim titreyen ve kısılan sesle..."gitme ne olursun beni sensiz bırakma,
seni ne kadar sevdiğimi biliyorsun" dedim ama sen o kadar kararlıydın ki sana
bir kez daha sarılamadan, bir kez daha öpüp koklayamadan, kokunu içime çekemeden
gittin...


Sen gittiğinde rüzgar sana kızdı ve peşin sıra keskince
esti,
Ama bana bir kere olsun dokunmadı, acaba sana hissettirdi mi?
Sen
gittiğinde bulutlar gidişine kızdı ve peşin sıra gözyaşlarını döktü,
Ama beni
az da olsa ıslatmadı, acaba seni gözyaşlarıyla ıslattı mı?


Bir ara
gözüm gökyüzüne takıldı, etrafta fırtınalar kopuyordu, yağmur yağıyordu ama bana
bir an olsun yansıtılmıyordu, neyin nesiydi ki bu acaba diye de düşünmüyor
değildim. Yalnız bir yaprak, bir yaprak uçuşuyordu havada savunmasızca ve
üşümüşcesine..."O da hangi ağacın, hangi dalından ayrıldı acaba benim gibi" diye
düşünürken, avucumun arasına düştü... O da galiba ben gibi kendine yakın buldu
beni, baksana seslenmeme bile gerek bırakmadan düşüverdi avuçlarıma....
Sensizliğin acısını bir an olsun dinmesi bu yaprak sayesinde oldu, kader
arkadaşımdı ve bu hayatta bu ayrılma sahnesini ben tek başıma oynamıyordum...



Seninle artık gittiğimiz yerlere gitmiyorum, resimlerimize
bakmıyorum ve gözlerini gözlerime getirmiyorum.... Şuan bunları yazarken bile
boğazımda yumruk oluştu yutkunamıyorum adeta, gözlerimde nem oluştu ama
ağlamamaya yeminli olduğumdan içime akıtıyorum ve yüreğimde öyle bir sıkıntı ve
sancı var ki bunu hiç bir değerle yok edemiyorum.... Kahretsin ne seni
unutabiliyorum, ne de içimde ki sevgiyi yok ediyorum....


Yoksun ya
artık yanımda,
Avucuma düşen yaprakla avunuyorum...
Yoksun ya yanımda,

Ben her gece sana gönderilemeyen mektuplar yazıyorum...
Her yalnız
kalışlarımda sensizlikle baş etmeye çalışıyorum
Ve baş edemediğim günlerde
işte ozaman...
Ben her sensizlik de,
Kendi silahımı, kendime
doğrultuyorum..