Çalışmak kötü…:::::

BENIM ICIN UYKU YAWWWWW





Çalışmak kötü. 3 kuruş para kazanayım hayatımı idame ettireyim kaygısının zamanla evrilip yerinde bir gardrop, araba, ev; ordan daha iyi gardrop, daha iyi araba, daha iyi ev; en iyi gardrop, en iyi araba, en iyi ev gibi hayvani güdülere teslim olmasının anahtarı çünkü çalışmak. Herşey orda başlıyor. Sabahın köründe kalkıyorsun, gece saatlerine kadar mesaide kalıyorsun, hedef kaygısı, verimlilik zamazingosu, ot, bok, püsurla koca bir ömrü geçiriyorsun ve bir yerden sonra sıtkın sıyrılıyor ve “abi neden daha iyisi benim olmasın ki? Bu kadar çalışırken neden azla yetineyim ki?” sihirli cümlesi ile durdurulamaz bir canavara dönüşüyorsun.

Evet, çalışmak kötü. Sabah erken kalkmak zorunda olduğun, gündelik hayatına dair renk sayılabilecek şeylere zaman ayıramadığın, kendini sevdiğin insanlarla, sevdiğin şeyleri yapmaktan alıkoyduğu için kötü. Yeterince kötü, fazlasıyla kötü, çok kötü!

Ama asıl kötüsü, normalde yüzüne bakmayacağın, muhabbetinden tiksindiğin, kurduğun cümlelerden anlamayan ve haliye kurduğu cümleleri anlamak bile istemediğin gerizekalı, aptal, çekilmez tipleri çekmek zorunda kalmak. Sabahtan akşama kadar aman embesil muhabbetlerine dahil olmayayım diye kaçacak yer arar, bulamadıkça gerilirsin. Gerildikçe de daha mutsuz bir insana dönüşürsün.

Kendimi üstün gördüğümden filan değil elbette, neticede birçok zaafı içinde barındıran bir insanım, her fırsatta dile getiririm. Zaten 25 senenin sonunda gelebildiğim noktada herşeyi özetliyor. Belki trilaylay raporlaması, hebelebülele benchmark çalışması, hattori hanzo formları ile aram iyi değildir. Ancak belli bir kültür seviyesinde olduğuma, gerek politik, gerek sanatsal, gerek sporsal konularda iyi kötü bir altyapımın olduğuna inanırım. Hepimiz öyleyiz aslında, tevazu göstermeye gerek yok. Bu siteye takılan insanların çoğunu tanıyorum ve biliyorum ki bu insanlar Türkiye ortalamasının oldukça üzerinde bir zeka, fazlasıyla üzerinde bir kültür seviyesine sahip. Hani oturup her konuda saatlerce kelam edebileceğin, rakının yanına düşünmeden iliştireceğin insanlar…

Gel gör ki, çalışmak demek, o rakı masasından uzaklaşmak demek. Çalışmak demek kendini geliştirme telaşı içinde, başkalarının seni vasatın altına çektiğini hissetmek demek. Elbette bu embesil, gerizekalı dediğim kitle teorik ve akademik bilgi konusunda bir şekilde iyidir, ama o şirket benim olmadığı sürece, benim derdim işlerinde ne kadar iyi olduklarından ziyade hayat konusunda, sokak konusunda, senin, benim asıl ilgimi çeken şeyler konusunda vasatın altında olmaları.

Tamam, şirketin istediğini, ne bileyim tırıvırı raporlamaları filan on numara yapıyorlar belki, ama bana ne ki bundan? İki kadeh içmek, iki kelam edebilmek için destan gibi veri analizleri, raporlar yeter mi ki?

Eğer yetmiyorsa çalışmaya tahammül edilebilir mi ki